معصومه جلالیه طراح حرکت، اجراگرو هنرمند تجسمی ایرانی است که در حال حاضر در وین زندگی و فعالیت می‌کند. طی سال‌ها، او چندین اثر نمایشی خود را در ایران و اروپا تولید و اجرا کرده است، به عنوان مثال “مرز”، “پارانویا زمان”، “افول” و “بیش از پیش”، که در صوفیانزاله برلین، استوک لوون، کاایستودیو و لِس بریگیتین بروکسل، پاسینگر فابریک مونیخ و موء وین، و جاهای دیگر به نمایش درآمده‌اند. او با هنرمندهای مختلف از جمله بارا سیگفوسدوتیر ،ربرت اشتاین، جورج بلاشکه، هومن شریفی، اما دبلیو. هاوز، جاستین اف. کندی، اشتفان فراونبرگ و کریستینا شورخ اوبرهمکاری کرده است. او همچنین کارگاه و کلاس های آموزشی در ایمپولستنز، تانزکوارتیر وین، و آرت گاراژ برگزار کرده است و چندین بورسیه ، از جمله استارت‌استیپندیوم فور دارشتلنده کونست وین، دنسوب و غیره دریافت کرده است. به همراه زیمرمن، اجرای “ترکیب اول” را برای افتتاح فضای سفید هایمو زوبرنیگ ایجاد کرد. در سال ۲۰۲۳، جلالیه و زیمرمن انجمن “فرش زمان” را تأسیس کردند، که به ترویج اجراهای معاصر، رقص، فیلم و دیگر فرم‌های هنری در وین اختصاص دارد. در حال حاضر، آنها در حال همکاری بر روی پروژه جدید خود، “فرش زمان” هستند که قرار است در آوریل سال ۲۰۲۵ در ووک به نمایش درآید.د
جلالیه عضو گروه تحقیقاتی “زمانی که خورشیدبه ماه بوسه می‌زند”، به سرپرستی ربرت اشتاین است و در حال همکاری با ماریه نوزل بر روی یک قطعه با عنوان “رادیکال و ملایم” است. او همچنین با ترنج مشایخی در حال توسعه یک اجرای موسیقی با عنوان “آب در هاون کوبیدن” است. در ماه مه ۲۰۲۴، جلالیه جشنواره “پختن، خوردن، و تمیز کردن” را در ایندورف، که شامل برنامه‌ای چند روزه با بیش از ۲۰ هنرمند بود، تنظیم کرد.د
دانیل زیمرمن کارگردان، فیلم ساز، هنرمند تجسمی و اجراکننده سوئیسی است. او مدتی است که در وین زندگی و کار می‌کند. فیلم‌ها، اینستالیشن ها و اجراهای او در مرز هنرهای تجسمی و هنرهای اجرایی قرار دارند و معنای رفتار انسانی و پایداری آن را مورد پرسش قرار می‌دهند. فیلم‌های کوتاه او “مسابقه لاوبرهورن در تابستان” و “صعود با چوب” چندین جایزه و تقدیر در جشنواره‌های فیلم کسب کرده‌اند. فیلم بلند او “والدن” جایزه ویژه هیئت داوران در کارلووی واری و جایزه استعداد نوپای سوئیسی در جشنواره فیلم زوریخ دریافت کرد. این فیلم در حدود ۵۰ جشنواره در سراسر جهان به نمایش درآمد، از جمله ساندنس، آی‌اف‌اف‌آر در روتردام و آرت آف د ریل در لینکلن سنتر نیویورک. آخرین فیلم بلند او، “کره‌ها”، که با همکاری دانا میشل، رابرت استاین، لیلاخ پنینا لیونه، لیندا سماراوروا و یوان سورین ساخته شده است، در جولای ۲۰۲۴ در جشنواره بین‌المللی فیلم کارلووی واری به نمایش درآمد.د
در سال ۲۰۲۰، کونستهاوس پاسکوارت یک مرور کلی از آثار او را ارائه کرد. زیمرمن موسس انجمن هنری “ناداپروداکشنز” و به عنوان مدیر هنری مشترک آن، اجراها و قطعات رقص را در مکان‌ها و جشنواره‌های بین‌المللی مانند دسینگل، ایمپولستنز، هاو، تانزکوارتیر وین و گسنراللی به نمایش گذاشت. او همچنین به عنوان شروع‌کننده و کمیسر برای فیلم و هنرهای تجسمی در وزارت فدرال امور حرکتی (BMfB) خدمت کرد. علاوه بر این، او یکی از اعضای مؤسس و مدیر هنری “نادالوکال”، مکانی برای هنرهای اجرایی معاصر بود. از سال ۲۰۲۲، او به همراه یک گروه جدید، این فضا را با نام “ایندورف” ادامه می‌دهد.د
اینگه دیک یک عکاس و هنرمند تجسمی معروف اتریشی است. او یکی از چهره‌های برجسته در هنر معاصر و یکی از تأثیرگذارترین هنرمندان در هنر انتزاعی در جهان است. آثار برنده جایزه او در عکاسی و فیلم به بررسی رنگ‌های نور می‌پردازند و دیدگاه‌های جدیدی درباره زمان و ادراک ایجاد می‌کنند. کارهای دیک با دوربین‌های پولاروید بزرگ و پروژه‌های فیلمی او را به یکی از صداهای منحصر به فرد در عکاسی و فیلم‌سازی تجربی معاصر تبدیل کرده است. در سال‌های اخیر، او فیلم‌هایی مانند “نور پاییز سفید” (۲۰۱۲)، “نور تابستان سفید” (۲۰۱۳)، “نور بهار سفید” (۲۰۱۴) و “نور زمستان سفید” (۲۰۱۴/۱۵) ایجاد کرده است، به همراه تصاویر فیلمی که از این پروژه‌ها استخراج شده‌اند. هر یک از این فیلم‌ها نشان می‌دهند که چگونه نور و رنگ در یک سطح سفید در طول چند روز تغییر می‌کنند و زنده‌دلی شگفت‌انگیز نور را نشان می‌دهند که با زمان روز و تغییر فصل‌ها تغییر می‌کند.د
پایه و اساس کار هنری دیک نقاشی است. از سال ۱۹۷۵، او “تصاویر سفید” خلق کرده است که در ابتدا تک‌رنگ به نظر می‌رسند اما رنگ‌های دیگری را در میدان‌های رنگی ساختاریافته خود نشان می‌دهند. این امر او را به آزمایش با تکنیک‌های پولاروید در سال ۱۹۷۹ هدایت کرد تا رنگ متغیر نور در طول روز را قابل مشاهده کند. در دهه ۱۹۹۰، او با دوربین‌های پولاروید بزرگ‌تر کار کرد و در سال ۱۹۹۹، از بزرگ‌ترین دوربین پولاروید جهان در بوستون، ایالات متحده استفاده کرد. از سال ۲۰۰۷، فیلم‌های او به بررسی موضوعات نور و زمان ادامه دادند، از جمله آثار “زینوبر” (۲۰۰۷)، “آبی، بی‌پایان” (۲۰۱۰) و سری “نور سال سفید” (۲۰۱۲-۱۵). نور موضوع اصلی کارهای دیک است و او از طریق سال‌ها تلاش، جوهره آن را به دست آورده است. او جوایز متعددی دریافت کرده است، از جمله جایزه آلفرد کوبین (۲۰۱۱)، جایزه هنر اتریش (۲۰۲۰) و جایزه پیتر سی. روپرت برای هنر انتزاعی در اروپا (۲۰۲۲)
کریستین مولر موسیقی‌دان و آهنگساز سوئیسی تخصصی در نویز تجربی و همکاری‌های بین رشته‌ای دارد. با بیش از ۳۰ ترکیب موسیقی برای تئاتر و رقص، او جایزه فرهنگ شهر بیل را در سال ۲۰۲۱ دریافت کرد. پروژه‌های قابل توجه او شامل “باکت لند”، “استروم” و “کونولسیف” است. مولر تحصیلات موسیقی کلاسیک خود را در کنسرواتوار برن در اواخر دهه ۱۹۹۰ به پایان رساند و از آن زمان به توسعه یک حرفه چندوجهی به عنوان موسیقی‌دان الکترونیک بداهه‌پرداز، کلارینت باس الکترواکوستیک و آهنگساز مبتنی بر مفهوم پرداخته است. در سال‌های اخیر، او بیش از ۳۰ نمره موسیقی ترکیب و اجرا کرده است، به‌ویژه برای تولیدات به کارگردانی باربارا-دیوید بروش، و در همکاری با دانیل زیمرمن، از جمله کار با شرکت اجرای رقص نادا پروداکشنز.ز
ویکتور دوران طراح نور مکزیکی است که در وین ساکن است و به خاطر کارهایش در زمینه رقص شناخته شده است. او در طول سال‌ها طراحی نور برای تولیدات رقص متعددی ایجاد کرده است و با هنرمندان برجسته‌ای مانند فیلیپ گهمچر، لیندا سماراوروا، اولگ سولیمونکو، میچیکازو ماتسونه و استفان کایگی (ریمینی پروتکول) همکاری کرده است. دوران همچنین یک همکاری هنری طولانی مدت با دانیل زیمرمن دارد. کار او به کارگردانان مشهور مانند کریستوف مارثالر، پائولوس مانکر و پیتر سلرز نیز گسترش می‌یابد. او به‌طور منظم با جشنواره‌های معتبر همکاری می‌کند، از جمله وینر فست‌ووخن، ایمپولستنز و جشنواره سالزبورگ. دوران در حال حاضر به عنوان تکنسین ارشد نور در تانزکوارتیر وین فعالیت می‌کند. در این نقش، او نه تنها طراحی نور برای قطعات مختلف را توسعه می‌دهد بلکه به کارگردانی صحنه نیز کمک می‌کند.د