توصیف کوتاه
اجرای رقص پویا و در حال تحول “فرش زمان” توسط معصومه جلالیه و دنیل زیمرمن زیبایی همزیستی غیر سلسله مراتبی را از طریق حرکات، الگوها و صداهای انتزاعی قابل لمس می‌سازد. الهام گرفته از فرش ایرانی و هندسه کامل تزئینات، این اجرا میراث کهن را با پرسش‌های معاصر درباره ساختارهای قدرت، تحول و ادراک زمان ترکیب می‌کند و به عنوان نمادی از مقاومت در برابر ساختارهای سلسله مراتبی ظاهر می‌شود. جلالیه و زیمرمن درون یک شبکه ۹ در ۹، مشابه تخته شطرنج، با ریتم ۴۵ تا ۵۵ ضربه در دقیقه – سرعتی که ضربان قلب در هنگام استراحت را تداعی می‌کند – حرکت می‌کنند. از حرکات و صداهای ساده، آنها الگوهای پیچیده‌تری را توسعه می‌دهند که آزادی بی‌حد و حصری را در یک فضا و زمان محدود فراهم می‌کند.د
به همراه عکاس و نقاش اینگه دیک و موسیقی‌دان کریستین مولر و طراح نور ویکتور دوران، هنرمندان اجرایی را ایجاد می‌کنند که به شما اجازه می‌دهد زمان و ادراک آن را به شکل جدیدی تجربه کنید. با استفاده از یک الفبای خودساخته از حرکت، ریتم و صدا، یک روایت انتزاعی پیوسته ایجاد می‌شود که زمان را به عنوان یک شبکه چندلایه و مرتبط نشان می‌دهد که در آن گذشته، حال و آینده همزمان وجود دارند و به هم متصل‌اند – فراتر از توالی خطی یا سلسله مراتب ثابت.ت
فرش زمان قصد دارد به یک مانیفست آرام تبدیل شود و به عنوان یک بیانیه هنری در مکان‌ها و زمینه‌های مختلف ظاهر شود تا بیانیه‌ای قدرتمند برای تحول، آزادی و غلبه بر مرزها ارائه دهد.د
توصیف طولانی
اجرای رقص “فرش زمان” تجسمی از مقاومت در برابر ساختارهای سلسله مراتبی و سیستم‌های قدرت محور از طریق حرکات، الگوها و صداهای انتزاعی است. این اجرا از تزئینات هندسی و “نقشه خوانی” بافندگان فرش ایرانی الهام گرفته شده است – جایی که فرآیند بافت با یک آواز همراهی می‌شود که الگوها را از طریق نمادها و نشانه ها برای بافندگان اعلام می‌کند. در این اثر، اجراکنندگان به تعامل پویا بین حرکت و هندسه می‌پردازند تا ببینند چگونه ترکیبات انتزاعی می‌توانند طنین، تحول و ادراک زمان را نمایان کنند. در این قطعه، اجراکنندگان در الگوهای پیوسته در حال تغییر درون شبکه نقطه‌ای ۹ در ۹ حرکت می‌کنند، یک ساختار هندسی که به عنوان راهنما و چارچوب نمادین عمل می‌کند. همانطور که از طریق حرکات خود تغییر و تحول می‌کنند، همواره ترکیب بندی های جدیدی تشکیل می‌شود. با کار کردن در این ساختار سفت و سخت و در عین حال ایجاد فضا برای سیالیت و اتصال، هنرمندان زیبایی وحدت غیر سلسله مراتبی را برجسته می‌کنند. حتی درون محدودیت‌ها، اتصال بی‌حد و حصر انسانی و تجربه جمعی پدیدار می‌شود.د
در این پروژه با او زیمرمن، که کارش در مرز هنرهای اجرایی ، فیلم و هنرهای تجسمی قرار دارد همکاری می‌کند. کار او پایداری عمل انسانی را مورد پرسش قرار می‌دهد و چشم‌اندازهای جایگزینی را برای معنا و وجود ارائه می‌دهد. آنها با هم روش‌های فردی خود را ترکیب می‌کنند و از سنت‌های شرقی برای برخورد با مسائل معاصر بهره می‌برند.د
در قلب این اجرا یک شبکه مربع ۹ در ۹ قرار دارد، با نقاطی که ۴۵ سانتی‌متر از هم فاصله دارند – ۸۱ نقطه در مجموع – که با ۶۴ بخش مربع، مشابه تخته شطرنج، مطابقت دارد. درون این شبکه، اجراکنندگان با ضرب‌آهنگ ثابت ۴۵ تا ۵۵ ضربه در دقیقه حرکت می‌کنند که ضربان قلب در حالت استراحت در هنگام خواب را تداعی می‌کند، زمانی که بدن بازسازی می‌شود. طراحی حرکات بر اساس یک الفبای حرکت و صدای پلی‌ریتمیک توسعه‌یافته توسط جلالیه و زیمرمن ساخته شده است. دراماتورژی با حرکات و صداهای ساده و فردی آغاز می‌شود و به تدریج به الگوهای پیچیده‌تری تکامل می‌یابد. درون این شبکه به وضوح تعریف شده، ترکیب بندی های جدید و همواره در حال تغییر پدیدار می‌شوند. مشابه یک الگوی فرش، آنها حالات و تفسیرهای مختلفی را برمی‌انگیزند. در حالی که طراحی حرکات و مواد حرکتی به‌طور ساختاری توسط شبکه و همچنین توسط الگوها و موتیف‌های عددی و هندسی محدود شده است، آنها به‌طور مستمر به سمت امکانات جدید آزادی و رهایی حرکت می کنند. هنرمندان این پویایی را به عنوان یک استعاره انتزاعی برای انحلال ساختارهای سلسله مراتبی و ظهور آزادی علیرغم محدودیت مشاهده می‌کنند.د
مواد حرکتی از حرکات ساده – مانند خم شدن مفاصل و تغییر ارتفاع بدن از طریق خم کردن زانوها و به روی پاشنه رفتن – تشکیل شده است که به‌طور سیستماتیک در جهات و سطوح مختلف کاوش می‌شوند: صفحه سهمی، صفحه پیشانی در محورهای عرضی و افقی. از طریق این کاهش و انتزاع – اصولی که همچنین در کار همکاران جلالیه و زیمرمن، هنرمند تجسمی اتریشی اینگه دیک و موسیقی‌دان سوئیسی کریستین مولر نیز منعکس شده‌اند – این اجرا کاوش می‌کند که چگونه هندسه می‌تواند سیستم‌های سلسله مراتبی را تغییر دهد و حالت‌های جدید همزیستی ایجاد کند.د
فرش زمان یک اثر پویا و در حال توسعه مداوم است که گام به گام گسترش می‌یابد. فازهای مختلف در مکان‌های مختلف و در تنظیمات متنوع ارائه خواهند شد. مواد حرکتی و صدا به طور مداوم در حال تحول است و عناصر جدید در هر تمرین، رزیدنسی یا اجرا معرفی می‌شوند و به قطعه اجازه می‌دهند به طور ارگانیک رشد کند. تمرکز اصلی بر کاوش چگونگی شکل‌گیری و پیام اجرا در طول زمان است – از یک ارائه ۲۰ دقیقه‌ای تا یک بیانیه هنری ۲ تا ۳ ساعته، در نهایت به یک اجرای رقص که شامل چندین رقصنده و هنرمند می‌شود. در همکاری نزدیک با عکاس و هنرمند تجسمی اتریشی برنده جوایز متعدد، اینگه دیک، موسیقی‌دان و آهنگساز سوئیسی کریستین مولر، و طراح نور مکزیکی ویکتور دوران ، و با پشتیبانی از همکاری‌های مشترک، رزیدنسی ها و دعوت‌های اجرایی مهمان، هنرمندان به فرآیند خلاقانه خود ادامه خواهند داد، نشان‌دادن تحول “فرش زمان” – چه به عنوان یک اجرای دو نفره یا گروه در صحنه، در نمایشگاه‌ها یا در فضاهای عمومی.ی
جلالیه و زیمرمن ابتدا “فرش زمان – ۱۱۸۷ حرکت” را در سال ۲۰۲۴ ارائه دادند که شامل دو اجراکننده و زمان اجرا ۱۸ دقیقه و ۳۰ ثانیه بود. قطعه توسعه‌یافته درکونستراوم لوکال اینت در بیل، سوئیس، و در آلدس, اسپم! در ایتالیا به نمایش درآمد. در سال ۲۰۲۵، در افتتاحیه جشنواره منطقه ۱۵ در وین، اتریش اجرا خواهد شد. در همین حال، “فرش زمان – ۲۶۷۳ حرکت” در حال توسعه است. این قطعه نیز برای دو اجراکننده، به حدود ۴۰ دقیقه گسترش می‌یابد و قرار است در ۲۵ و ۲۶ آوریل ۲۰۲۵ درووک در وین، اتریش به نمایش درآید.گام بعدی “فرش زمان – ۸۰۱۹ حرکت” ، یک نسخه گسترش‌یافته برای چهار اجراکننده و زمان اجرایی حدوداً ۶۰ دقیقه است. رزیدنسی هایی درتانزهاوس زوریخ و لولد کونستناتورن ایر ، نروژ، برای توسعه بیشتر پروژه در پاییز ۲۰۲۵برنامه ریزی شده‌اند.د.